جمعه هفتم آبان درگذشت. او در سال‌های طولانی در جامعه مردانه هنرهای تجسمی ایرانی، پیگیرانه تلاش کرده بود و موفق شده بود خود را به‌عنوان یک نقاش و هنرمند صاحب سبک و مستقل، نه تنها به جامعه هنری ایرانی بلکه به جهان هنر بشناساند. چنان‌که برخی از چهره‌های بین‌المللی نقد هنر در مجلات فرهنگی و هنری شناخته‌شده جهانی، در نقد او سخن گفته‌اند و البته زبان به تحسین گشوده‌اند. سال ۹۶ که شورای پنجم پایتخت آغاز به کار کرد، یکی از موضوعاتی که روی میز شورا بلاتصمیم و بلاتکلیف رها مانده بود، وعده شهرداری تهران به خانم ایران درودی جهت واگذاری حق بهره‌برداری قطعه‌ زمینی به منظور احداث موزه آثار ایشان بود. گویا پیش‌تر، مراسمی جهت کلنگ‌زنی در همان قطعه زمین نیز انجام شده بود، اما اقدام معناداری برای اجرائی‌کردن تحویل زمین صورت نگرفته بود. طبیعی بود که شورای پنجم باید در این مورد تصمیم‌گیری می‌کرد. لایحه‌ واگذاری قطعه زمین به بنیاد ایران درودی، به منظور احداث موزه آثار او، به کمیسیون مشترک نظارت و حقوقی و فرهنگی اجتماعی ارجاع داده شد. من هم عضو کمیسیون بودم. این علاقه‌مندی در کلیت شورای پنجم وجود داشت تا با توجه به اهمیت موضوع از جنبه فرهنگی، این امر با رعایت جمیع جهات قانونی، زودتر به سرانجام مشخصی برسد. خانم درودی، به گمانم در روز 

22 اسفند ماه ۹۶، نگران، در زمان جلسه شورا به صحن آمده بود. پیگیر بود که سرنوشت واگذاری چه خواهد شد. به ایشان اطمینان داده شد این کار به‌زودی به سرانجام خواهد رسید. تا پیش از جلسه تصویب لایحه در صحن، چند باری با ایشان تماس تلفنی داشتم و موضوعی باعث نگرانی بود. طبق لایحه و بر اساس درخواست بنیاد ایران درودی، این قطعه زمین به بنیاد واگذار می‌شد تا ساختمان موزه توسط بنیاد احداث شود. با برآوردی که از روند و مدت زمان احداث چنین ساختمان‌هایی داشتم، روشن بود ایجاد و راه‌اندازی موزه در کوتاه‌مدت به فرجام نخواهد رسید. به ایشان پیشنهاد کردم شاید مناسب‌تر باشد یکی از ساختمان‌های تاریخی در تملک شهرداری، در عوض یک زمین خالی واگذار شود. گفتم احداث ساختمان چند سال زمان‌بر خواهد بود، بهتر است ساختمان نسبتا آماده‌ای برای راه‌اندازی موزه در اختیار داشته باشید. ‏خانم درودی می‌گفت آقای جهانگیر درویش از معماران برجسته، ساختمان را طراحی کرده است و می‌خواهیم خود بنیاد، ساختمان را بر اساس طرح آقای درویش بسازد. می‌گفت من برای ساختن این موزه، خانه‌ام در فرانسه را فروخته‌ام. جای اصرار بیشتر نبود. هرچند روشن بود برای ما این نگرانی وجود دارد که با توجه به کهولت و بیماری خانم درودی، خود شخصا شاهد راه‌اندازی موزه آثار ارزشمند خود باشد. سر‌انجام با تصویب کمیسیون مشترک (نظارت و حقوقی و‌ نیز فرهنگی- اجتماعی) و با نظر مثبت اعضای شورا، در جلسه ۳۰ اردیبهشت ۹۷، واگذاری حق بهره‌برداری قطعه‌زمینی در منطقه ۶ به بنیاد ایران درودی به تصویب رسید تا این موزه از سوی بنیاد با طرح مهندس جهانگیر درویش احداث شود. امروز که خبر درگذشت خانم درودی را دیدم، حسرت‌زده گفتم کاش آن روز بیشتر اصرار کرده بودم.
*تعبیر نقاش لحظه‌های اثیری را از فیلم بهمن مقصودلو درباره ایران درودی وام گرفته‌ام.